Kıldı Ahvalim Perişan, Çok Eza Verdin Gönül

Dîde-i giryânıma her dem belâ verdin gönül
Âteş-i aşkınla cânâ bin cefâ verdin gönül
Çarh-ı gerdûnun elinden çektiğim derd ü elem
Kıldı ahvâlim perîşân, çok ezâ verdin gönül

Bir nefes râhat yüzü göstermedi devr-i felek
Geçti ömrüm mihnet ile, pür-fenâ verdin gönül
Her seher bülbül gibi efgân eder cân bülbülü
Nâr-ı hasretle yanıp, hep nidâ verdin gönül

Bir hayâl-i dilber ile şâd olur dil dem-be-dem
Vuslat-ı cânân için âh u nevâ verdin gönül
Kûy-i yâre varmaġa eyler heves dîvâneler
Şem'-i ruhsârın görüp, çok hevâ verdin gönül

Ey kader, rahm eyle gel, lutf et bu bîçâre dile
Derd-i hicrânla beni etme helâk, verme elem
Bir nefes kalsın yeter ten kafesinde bu cânım
Vuslat-ı yâr eylesin, son bir safâ verdin gönül

Peyk-i ecel geldi âhir, verdi bir hoş-selâm
Anladım fânî imiş bu âlem-i pür-melâm
Oğuzhan der, Hakk'a yüz tutup ve aleyküm selâm
Vuslat-ı Hakk'a giden yolda rızâ verdin gönül