Kil ve Balçık Şiiri - Akın Akça

Bir havuç burun. Zeytin
çekirdeklerinden, göz.
Bir garip çizilmiş ağız.
işte Arkabahçe'de kardan adamımız.
Güneş çıktı.
Işık vicdan sahibidir prizmadan çıkarılan renkler sonuncusu beyaza.
Beyaz! !
aranan olmayan demek değilse,
varolmamışın rengahengi ya da gökkuşağı'ndan gerçek.
Baş ve son, çok farklı değildir yeşil, mavi ile beyaz.
Ya da Hz. Musa, Hz. Muhammet.
Yeter ki, koruyalım kollayalım.
Songelen, tortusu azdır ama; ve, yozlaşmamıştır.
Din için de geçerlidir.
Velhasıl, güneşle eridi şu kardan adam.
Kumdan kaleler dağıtan aşındırıcı su,
hile gibi görünen şeylerden hazzetmiyor mu, sebep bu mu?
Neyse, pembe yalanın öcü bu ya, hafifleticidir.
Çamur oldu, süprüldü, eriyince.
Su oldu, mazgallara aktı.
Nasıl çıkar daha Hades bilmem.
Kharon orda, Styks'ta kayıkla neyin alınıp verilememesindedir onu hiç bilmem
ama ölünce toprak oluyoruz atmosfere;
öz, yıldızlara...

Kil!
Derişim: Konsantrasyon. Değişim bir pil değil gelişim.
Kıllanan adam, kil; deri üzerinde, hayvani basınç...
Geçirgenliği az toprak birine ihtiyaç duydu Atman, başka bir çift göz gibi.
Karanlık kendini yoğurur ışık! !
Kil balçığa dönüştü,
çamur artık şekillenmişti.
Hiçbir şey kolay yoldan gitmiyor gözüküyor...
Biz niye boşvermişçi olalım ki...

Sonra göğe baktım.
Gözüme çiseledi.
Bu bir yağmurun belirtisiydi.
Çaktı şimşek, gök gürledi!
Buharlaşan su, nesin sen?
Buz musun
suyun üzerine tutunabilen?
Tanrı mıdır
bir damla su
Ve, NüÜ;
çıplak mıdır?
Nedir, tanımsız büst...
İlk canlı molekül kimdir
ve ilk politika yapmayan çıkarsız
hücre duvarı ne zaman oluşturacaktır kendini?
Yine de, insan olarak,
temelsiz temellerde oturuyor olarak görmüyorum kendimi,
çünkü belirtiyorum; önemlisi, uğraşıyorum.
Damla damla..,ve bir küre; nesin sen?
çaktım kendimi ona!
Çok ilginçsin...