Kifayetsiz Şiir Şiiri - Fatih Karakaş

Meçhule açılır hayata dair tüm kararlar,
Bilmem neden sana çıkıyor tüm sapaklar,
İçimden dağ gibi büyürken sevdan,
Yamaçlarında senli kurulan hülyalar,
Lakin rüyalarıma damlayan yokluğunun zehri,
Sen misin saadet yoksa saadet mi sen,
Ömrümden saniye saniye çalınıyor varlığın...

***

Üşüyorum hasretinin ayazında,
Sıcaklığın değiyor meçhul mahallerden kalbime,
Sen oluyor her şey bir anda,
Kalakalıyorum senliliğin ortasında,
Çıkmaz istemiyorum bu halden,
Oysa saç uçlarıma kadar acı çekiyorum….

***

Vurduğun yerden topla sevda cesetlerini,
Bakışınla dahi içimde fırtınalar koparırken,
Nasıl gel der, nasıl dokunabilirim ellerine,
Cesaretim yok sen tut yüreğimden,
Bir gedik bir ışık belirse kalbinin burçlarından,
Bir adım atsan sermez miyim ömrümü ömrüne,
Bestelemez miyim şarkımızı name name…

***

Hangi kelime hangi cümle anlatabilir ki seni,
Ah sevgilim bilinmeyen bir lisan konuşuluyor yüreğimde,
Lisan-ı aşk yankılanırken tüm hücrelerimde,
Harf harf hece hece akıyorsun damarlarımda,
Sana bağlanıyor tüm sözcükler,
Ve sen olup akıyor gözyaşlarımdan şiirler…

***

Issız viranelerde büyüttüğüm sevdan,
Istırap mıdır tanımı aşkının, biçare yüreğim,
Bu şehir mi beni senden eden,
Yoksa sen mi yar olamadın bana ben sana yaren,
Sen düş senin yerine kanarım ben,
Yaralarımdan hasretin damlarken,
Gerçeğim ol çık gel artık düşlerimden…

***

Akıyor hasret güzergahında saatler,
Yelkovan akrebe ,
Akrep yelkovana isyan ediyor,
Aşkla hemhal olmuş sözcükler,
Şiir olup mısralarda hasbihal ediyor,
Divan-ı aşkta sen ve ben sevgilim,
Serzenişlerde buharlaşıp bulutlaşırken,
Damla damla düşüyor kelamlar kağıda,
Sen şiir oluyorsun şiirse sen,
Mevzu aşkınsa her şey kifayetsiz kalıyor…

***

Istıraplar şiir olup çıkıyor gönülde yoğunlaşan hissiyattan,
Güller hayıflanırken gülüşüne,
Ve bir kayanın üzerinde meral duruşun,
Sahte mutluluklar avuturken benliğimizi,
Laftan anlamaz kalbimle konuşuyorum,
Sürçü lisan ediyor dilim,
Acıya ve hasrete sövüyorum...

***

Hadi gel! Neyse bedeli öderim,
Kabuslarını hapsederim gönlümdeki zindana,
İmkansızlık meskenindeki kilidi kır gel!
Bir mum yak seni mahkum ettikleri karanlığa,
Bu şehrin sokakları gelişinle şenlensin,
Her adımında şiirler söylensin,
Sessizliğinin çığlığı yankılanırken kulaklarımda...