Kifayetsiz Kıyafet Şiiri - Nevin Akbulut

Yürüyorum
Hayat devam ediyor
Her sabah güneş yeniden doğuyor
Yürüdükçe yoruluyorum ama hayat devam ediyor

Yolda gördüğüm kadın cesetlerini saymazsak
Fazla bir şey şaşırtmıyor beni bu günlerde
Sağa sola saçılan kıyafetler renkli kılıyor belki yolları
Bakmadan edemiyor insan kopmuş kıyafetlere

Hemen kıyafetlerin hikayesini düşünmek geliyor içimden
Orada bir senaryo uyduruyorum elbiselerin üzerine

Bir zamanlar bir canlı giymişti bu kıyafeti diyorum
Uydurduğum hikayeler yetmiyor elbiseye
Elbise dile gelip konuşmaya başlayacak az sonra
Yoldan geçenler bana bakacak hayretler içinde
Ben elbiseleri seyredeceğim canlı gibi

Dile gelip anlatmaya başlıyor elbise kadının başına gelenleri
Ağlıyorum oracıkta
Gözyaşlarım düşüyor elbisenin üzerine
Belki yıkanırım diyor
Belki yeniden temizlenebilirim
Bir damla gözyaşı yeter mi?
Daha çok ağlamalıyız artık
Başımıza gelenlere, gelmeyenlere

Bıraksam bu elbisenin kolunu düştüğü yere
Hayat devam eder mi?
Hangi beden kaldırır elbisenin çektiği bu eziyeti?
Hangi yaraları kapatır bu elbise?
Rengi önemli mi artık yaraların?
Biraz daha fazla mor
Biraz daha kırmızıyız

İçimizdeki acıları gösteren bir alet henüz icat edilmedi
Dışımızdaki acılarla yetiniyoruz bir süre
Kalkabilsem yerden
Bıraksa elbisenin kolu elimi
Hayat devam eder mi?

Gidebilir miyim uzaklara
Artık hiçbir şey olmamış gibi
Unutabilir miyiz gördüğümüz cesetleri?

Yürüyorum…
Hayat devam ettiğini zannediyor
Etmiyor
Sadece zaman geçiyor
Dünya dönüyor
Güneş her sabah yine doğuyor
Bu defa ölülerin üzerine
Hayat o zaman devam edecek

Bedenimi bırakıyorum gözümün alabildiği en uzak noktaya
Bir kalp gelsin giysin diye bekliyorum
Hepsi birbirinin aynı olan tek bir kalp
Solumu boş bırakıyorum kalp için
Kalemim sağ elimde olacak çünkü
Yazmak için
Ve binlerce virgül için

Şimdi gidiyorum bir bilinmeyene
Hayat devam etsin diye
Yalnızlığımı bilinmeyene dahil edip geçiyorum
Elimin tersini düz edip
Savuruyorum tüm kötülükleri

Özgürlük yalnızlıkta olduğu kadar da bilinmeyende gizli
Bu yüzdendir bilinmeyene koşuşumuz her seferinde

Yürüyorum
Ayaklarım ıslanıyor
Ellerim donuyor
Yüzüm yıkanıyor her sabah
Her akşam tekrar ıslanıyor yanaklarım
Yerde ölü kıyafetler
Hayat devam ediyor
Senin olmadığın yerden

Kıyafetler de yetmiyor anlatmaya
Kifayetsizliğimizi

(Yirmi Sekiz Ocak İki Bin On Üç 14 05)