KİBRİT VE MUM İŞIĞI Şiiri - Süleyman Sami

Gafil gecelerde kurulmuş pusu ve oyuncağı olmuştur nefsinin
Acımasız saldırılar art arda devri dönmüştür kalbinin
Pişmanlık bulutları peşi sıra göz yaşı akıtmaktadır adına
Bir ışık var ki zulmeti nura döndüren parlamaktadır başına

Geceler uzun geceler sevdasına çullanmışlar yorgun yapraklar gibi
Yüreğinde volkan kaynar düşüncelerinde patlar sessizce her biri
Geçmişini arayan adamdır o, elinde kibrit, mum ışığına müptela
Karanlığı delmek ziyaya ulaşmaktır ve bembeyaz bir sayfaya

Hain gecelere av olmuştur her şey sefil, kalbinde katran karası
Bir ümit, bir terazi ve taşımaktadır borç defteri onun yürek kasası
Nedamet denizine kavuşmaktır tüm arzusu sakin ve sessizce
Son isteği vardır gönlünde açmak ister af dileyen bir pencere

Korku içinde ümitle yaşamaktadır hayatı an be an pervasızca
Nedir bu hayat? nedir ki bu zaman? beyaz bir kuş kanadında
Akıp giden ömürdür bir sermaye ki talana mahal vermeyen
Ah! ne büyük iştiyak, bir adam olmak ister tövbe elbisesini giyen

Sonsuzluk kamçısı inmeden sırtına tutmak ister zamanı tövbesiyle
Sızlar geceler, göz yaşı akıtır saatlerce siler gözünü perçemiyle
Bir daha yapmamak üzere tövbe etmiştir o adam beyaza atmış kanca
Artık merhameti sonsuza sığınmıştır kapamıştır gözlerini açmazcasına