Kibrit Çöpü Şiiri - Şaban Eroğlu

Sonra sesin bitiyor; yol bitiyor, gidecek bir yerim kalmıyor. Son kibrit çöpüyle bir sigara yakmışız ve o son sigarayla devam ediyoruz. Acılar, ölümler birbirine ekleniyor. Cümlelerimiz ayrı yerlerde, parmaklarımız hiç birleşmiyor. Farklı yüzlere gülüyoruz, farklı yalnızlıklarda asıyoruz yüzümüzü. Biz seninle hiç aynı bardaktan içmedik çayımızı. Ya da bir rakı masasında tokuşturup kadehlerimizi, şerefe, diyemedik. Sen rakının tadı gitsin diye ağzından, peynire uzandığın zaman izleyemedim seni. Kör olmamak ve seni görememek arasındaki zıtlık canımı yakıyor. Ve o son kibrit çöpünü senin yakmış olman, canımı yakıyor.