Kibrit Çöpü Şiiri - Akın Korkmaz

Ben alt tarafı bir kibrit çöpüydüm
Yıllar devirdim dünyadan habersiz
Karanlık kutunun içine sürüldüm
İçerde daha onlarca kibrit mahkûm
Her gece sırt sırta yatardık kefensiz

Havalandırma sıram gelmiş olmalıydı
Sonum desek belki de daha doğru
İki gardiyan parmak enseme yapıştı
Temiz havada çocuklar gibi sevindim
Göğü içer gibi dolu dolu nefes aldım
İdama yürüdüğümü nereden bilirdim
Kafamın üstünde zehir gibi zımpara
Elleri titremeden beni yakmak istediler
Bir uçtan bir uca sürttüler hunharca

Sonra uğursuz ellerinde yükseldim
Başımda karanlığı aydınlatan ateş
Meymenetsiz bir sigarayı tütsüledim
Sağa sola sallayıp ocağımı söndürdüler
Küllük mezarlığına taşımı diktiler
Karalar bağlamış başımı eğdim ağır ağır
Can havliyle seyircileri selamladım
Kimselerin üzerine almadığı bir selamdı
İsli tiyatroda son perde usulca kapandı