Kibirli Eller Şiiri - Soner Akyol

sözün bittiği yere varamadım,
kibirli ellerim bırakmadı yazmayı,
söz verdim ben bu durakta kalacağım diye,
bencilliğimi ellerimden alamadım.

bir kaç dikiş yeterli olur belki kolumdaki yaraya,
peki ne yapacağız biz bu gönül yarasıyla,
hatırı büyük kalır sevdanın,
dirheminde boğulsam da ödeyemem borcumu boynuna.

aşk kutsaldır, bu yüzden karlarla bezeniyor ve gökyüzü kokuyor kefenim,
vazgeçerse kar'dan son anda bulutlar,
yağmurlarda eriyip gidiyor ve ölüm kokuyor tenim, canım benim.

belki bir gün okursun aklımı,
mesken tutar dilin aklımdaki ile yaptıklarını,
bir dilek tutarsın aklından,
gerçekleşirse alırsın başımdan aklımı.

muntazarım gibi hissediyorum bir kaç asırdan beri,
münhasır eyledim kendime seni,
ben haricinde birisi keşfederse seni,
muntazam bir cinayete kurban gider sahip olduğum nefsi.

yaşam belki bir gün benden de geçer,
geçerken benden nefsimi de nefesimi de beter eder,
ruhsuzlukla boğuşacaksam bu diyardan başka yerde,
benim için cennette cehennemde hissettirdiklerinde teşkil eder.

bir libadili var ise cennetin,
o da gözlerinden başlayıp aklının sınırlarına uzanır,
parmaklarından başlayıp saçlarının uçlarına kadar uzanır,
gülüşünden başlayıp mutluluktan ağlamana kadar uzanır,
varsa bir libadili,
sende başlayıp benim kalemimde biter,
biteceği en güzel yerde biter.