Kibirlenmede Tehlike Şiiri - Celal Akpınar

İnanmak, okun kalbe saplanmasıyladır.Aklımızın herhangi bir inancı onaması, inanmak için kâfi değildir. Bir başka elin devreye girmesi ve sizi kendine ait kılması gerekir.Gidip görmeyi çok istediğiniz bir yeri düşünün ve cebinizde beş kuruş yok. Tüm gayretlerinizle bilet parasını bütün etseniz dahi, o yere gitmeniz size bağlı bir şey değildir.Bileti kesen, sizi bir vesaitin içine koyan, gideceğiniz yere sağ salim varmanızı sağlayan bir başka eldir. Evet, Allâh dilediğine inandırır!
Hal böyleyken, bileti kesilen ve gideceği yere varan kardeşlerimiz de, karşılaştıkları bahçenin güzelliğiyle mi ilgili bilemem, çok geçmeden bir kibir başlıyor. Bazılarında, bu güzel bahçeyi herkesle bir an evvel paylaşmak istediğinden oluyor bu.
Bir takımlarında ise, bu bahçeden gayrı bir yer olmadığı, olmaması
gerektiği duygusu, birdenbire totemist bir düşünceye dönüşüveri-
yor. Peşi sıra, '' bahçenin sözcülüğü'', '' bahçenin sahipliği'' gibi,
durumdan olmadık vazifeler çıkarmaya başlıyorlar. Öyle ki, sürekli olarak bir bahçede olduğunu savlayan bu insanlara baktığınızda,
bir bahçede olduklarını düşünmeniz neredeyse imkânsız!
'' Müslümanım Elhamdülillâh! '' deniyor! Elbette, Allâh'a bu bahçe için şükretmekte hiçbir beis yoktur. Lakin bahçeyi tamamen gezip tozmadığımdan, ömrümün sonuna kadar bu bahçede kalıp kalmayacağımı henüz bilmediğimden, ben '' İnşallâh
Müslümanım! '' diyorum.Yunus'un sözü gibi, her şeyin yarın Hâk divanında belli olacağını son nefesime kadar unutmak istemiyorum
Müslümanlık bir süreçtir. Bu süreç, vardığımız bahçeyi gezdiğimiz zamana ve orada tattıklarımızla imtihan edildiğimiz her ana tekabül ediyor.İnsanın, mütamadiyen Müslüman olması, bu yakıcı kulluğun merkezinde ne kadar da güç! Çabalarımız galip gelirse bu bahçenin içinde, öleceğiz elhamdülillâh. Bana kalırsa yaratılan biz faniler bu bahçenin içinde ya.... Körün istediği bir göz
misali, dolanıyoruz.
Peki, bu kadar elimizde olamayan bir inancın, kibri nasıl vaki oluyor? Acaba o bahçenin içine girip, sonra çıkarılanlar; Gözlerini bürüyen ve hareket etmeyen bir bahçe resmini, sakın bahçe sanıyor olmasınlar! Öyle ya, o bahçenin içinde olsalar, oraya varmalarının sadece kendi gayretleriyle mümkün olmadığını görür, o bahçeyle ilişkisini kuvvetlendirmekten gayrı bir amaç gütmezlerdi.Ama bunlar, bahçenin içine girmeyenleri nasıl da kendi dünyalarının dışarısında bırakıyorlalar.Sanki o bahçede doğmuş da, bir zamanlar kendisi de dışarıda değilmiş gibi! ..
Benim şahit olduğum bir başka şeyde şu... Ömründe hiç o bahçeye girmeden, sadece bahçe resimlerine bakanlar var. Aileden ve çevreden duyduklarıyla, aldıkları tariflerle kendi çizdikleri resimleri anlatanlar var. Ve bütün bunları yaşayıp, bunlardan geçerek, o bahçeye hak kazananlar var. İnanmak, bu kalabalığın ortasında totemleri ve putistleri kırmakladır. Lakin bütün totemleri ortadan kaldırsak da, yine de biletimizin kesileceği
vakte kadar beklememiz gerekmektedir.
Her ne şekilde inanıyor, daha doğrusu inandırılıyor olunursa
olunsun, bu inancı kendisi için güzeller güzeli bir bahçe gibi görenler, bunun için asla kibre, dalalete düşmemesi gerekir. Herkesin Allâh ile hiç kimseninkine benzemeyen biricik bir ilişkisi
vardır. Aldığımız her nefes, yeni yollar devşiriyor. Herkes kendi bahçesini layıkıyla yaşasa, hepimizin aynı bahçenin farklı farklı köşelerinde olduğu ortaya çıkacak. Aynı bahçede birbirini göremeyen insanlar gibi olmayalım. Herkesin kendi yolu, kendi mecrası vardır. Kendi inanma biçimlerimizi, kendi yolumuzu başkalarına dayatmayalım, sonra bir bahçede olduğumuza hiç kimseler inanmaz! Ayrıca da sınırları bilelim, aşırılara kaçmayalım.
Yani hudutlarımızı koruyarak, başkalarının hudutlarınıda saygı gösterelim.Düşünmezmisiniz, O herbirimizi komşu eylemiştir. Mamuri ahlaki intizamla çalışıp kulluk yapabilsinler diye! ...
25.06.2011 Cumertesi