Kibir Ve Tevazu Şiiri - Cihat Şahin

Kibir Ve Tevazu

Bir meniyken senin aslın ey kişi
Bu ne kibir, bu ne hava de hele?
Yüce Kur’an, anlatırken bu işi
Bu ne gurur, bu ne dava de hele?

Nice yıllar bilmez idin çişini
Garip annen sıkıp durdu dişini
Kıçta bezle, görmüş iken beşini
Bu ne kibir, bu ne hava de hele?

Bir sineğin tacizinden bizarken
Gece boyu vızıldasa kızarken
Uykun kaçıp, oda, oda gezerken
Bu ne gurur, bu ne dava de hele?

Bir bakteri girdiğinde kanına
Bakmaz iken, şöhretine şanına
Ve okurken, tez zamanda canına
Bu ne kibir, bu ne hava de hele?

Ürker iken, bal yediğin arıdan
Tırsar iken, eş ettiğin karıdan
Bakar iken, vadilere geriden
Bu ne gurur, bu ne dava de hele?

Ne sıcağa, ne soğuğa var yüzün
Kış korkusu, sarar kalbi her güzün
Yataklara, atar iken bir hüzün
Bu ne kibir, bu ne hava de hele?

Aslın toprak, sonun toprak olacak
Öldüğünde, yalnız adın kalacak
Herkes orda, ettiğini bulacak!
Bu ne gurur, bu dava de hele?

Şu halinle, yerin çılgın har iken
Mağrurların yeri kesin nar iken
Ve de işin, sandığından zor iken
Bu ne kibir, bu ne hava de hele?

Almış iken, sen epeyce yaşını
Kurtarmadan, şu yaşında başını
Hep gayriye, fırlatma da taşını
İlk evvela, bak kendine bir hele!

Cihat ŞAHİN
27.11.2023-İZMİR