Kibir Orduları Şiiri - Tuğrul Şenol

Kardan kalelerde
kusurlu gülüşlere maruz kalmış aynalar
eğri bir yolu doğrultamamış
sağlam sözleri olan
bakışı nedendir buruk insanlar

koyu gri mevsimler gitsin diye
avuntuyla bekleşen
küflenmiş vagonlar
asla artık güzel hayaller
taşıyamayacaklarından
değiller haberdar

kuşlar.
bir de evet onlar
sığınakları mı var?
insanın öfkesinden kaçıp sığındıkları
kibir ordularının gelişlerinden
değiller haberdar

ben mi?
ben oynarken yuvarlanıp
kaybolmuş bilyeyim
kim farkıma varır?
çamurumda
sırada hangi izlerin silinmesi var?

Hangi mahzun çeşmeye varsam
kurutulmuş kurnalar
taşlar kararmış kapanarak derinlerine
hangi yüz takvimi bu kıskacın sesi
biçim biçim mi yoksa hepsi
tek bir betonla mı iştigal?
şehirde başıboş konvoylar

terazinin kefesi düşmüş yükten
karşısına ;
dağlar, dünyalar, yıldızlar
küsmüş kaplumbağalar da ormana
tavşanı sağır eden kovanlar

af buyursun, hayret buyursun
iç çocukluğu her liğme liğme uygarlığın
bataklık paylaşıcıları
sivrisineğin burcunda bu gün
daha hazırlar

Hangi muma bassam parmağımı
ucundaki ip ağlar
aklımda bir fil karıncayı görüyor
karınca bir fili göremeyecek kadar
küçük

Lüzumludur sevgi.
süt gibi lekesiz
oysa günahla kirlenmiş tırnaklar

kuşlar ,
işte onlar var bir de
melekler gibi günahsız
bebekler gibi saf

ben mi?
kavgacı iki yumruğun arasında
en zarar görmüş taraf

hayat derler
hiç şüphesiz
insan
tuhaf....

09.03.2021
Eskişehir