Kibir Kılma kendine Şiiri - İsmail Paşalı

Sen Cansın...
Ben yokmuyum...
Sen yakutsun...
Ben tunçmuyum...
Nedir beni senden eksik eden....
Senin gözlerin keskin..
Ben amamıyım...
Sen denizsin...
Ben kummuyum...

Bulutlar bile engindir,yücedir kendince...
Rüzgar bitince...
Soluğu alır toprak üstünde...
Kartalda uçar,enginler ummanlar üstünde...
Kanadı kırılınca...
Saklanmaya mahkumdur...
Bir ağaç dibide....

Büyük görme kendini...
At içindeki kibirini....
Nice saraylar kuruldu...
İçine varanktan altınlar koyuldu....
Gökler gibi...
Yüce surlar çekildi...
Akan nehirlere yön verildi...
Tahtlarda oturanlarda...
Ceylan etinden başka...
Ağzına lokma koymayanlarda..
Geldi geçti...

Avuçları dolu olanlarda...
Boş kalanlarda...
Alacağı nefes bittiğinde...
Mevla gel dediğinde...
Bir avuç toprağa tamahla gitti...

Sanmaki bu davran böyle gidecek...
Tüm varlığı....
Bir İp olan hammal...
Verememiş ipin hesabına inan...
Sen neylersin...
Ne söylersin...
Bunca mal için isyan edersin...

Görme kendini...
Dağlar kadar yüce...
Bilme kendini...
Çözülmez bir bilmece...
Yer yeksan olur...
Gün gelir....
Beğenmediğinin kapısında...
Mum olursun...
Eridikçe...
Tükendikçe....
Vay halime derde...
Helak olursun....