Kibir Şiiri - Bülent Albayrak

Ey! Güzeller güzeliyim diyen,
Atlas ipekler giyen.
Dudaklarına çeşit çeşit rujlar süren,
Arabasına kibirle binen.
Yakışıklılığını kendinden bilen,
Garibanı ve köylüyü hor gören.
Yapmayın, etmeyin.
Birileri bunları yazar,
Güngelir hepsi tozar.
O gariban, köylü dediğin mezarını kazar.
Yaradan her şeyin hesabını sorar.
Sana sunulan nice nimetler, ziyafet sofraları
Elbette tanrının ikramı.
Hepimizi bekleyen aynı son gerçekleştiği,
Bedenimiz, binlerce böcek ve çıyanın,
Sofrasını süsleyen ziyafete dönüştüğü zaman,
Akraba ve dostlarımızın ahları ve vahları,
Ruhumuz için dağıtılan sıcak helvaların
Bize ne kadar faydası olur?
Be arkadaşım, dostum ve güzel insan.
Tabiî ki yaşayacaksın, seveceksin, güleceksin.
Yeri gelecek göz yaşı dökeceksin.
Lezzetlerin her birini tadacaksın.
Lakin kibirlenmeyeceksin, hor görmeyecek ve ezmeyeceksin.
Böcekler ve çıyanlar ayırt etmezler.
Gazeteci, sanatçı, doktor, asker, hakim, kapıcı veyahut siyasetçi
Onlarda kendine sunulmuş olan bedenimize iştahla ve zevkle girişecekler
Hatta kendilerince, Allah’a şükredecekler.