Kibir Şiiri - Şerife Çoban

Ormanların kralı,
Bir büyük aslan vardı.
Aslan hep gururlanır,
Kendini üstün sayardı.

Her gün dere boyunda,
Kendini seyrederdi.
“Çok güzelim” diyerek,
Kendini beğenirdi.

“Tüylerim, yelelerim,
Gözlerim ve bedenim;
Bu ormanın en güzel,
Hayvanı elbet benim.”

Güzellik ve gücüyle,
övünür de dururdu.
Herkesi küçük görür,
Kendini hoş bulurdu.

Bir gün yine ormanda,
Mağrur mağrur yürürken,
Dikenli çalılığı,
Görmedi düşünceden.

Çalılığa düşünce,
Dikenlikte kayboldu.
Çıkmaya çalışırken;
Yeleleri yolundu.

Yeleleri gidince,
Kendisinden iğrendi.
Dere boyuna gidip,
Aslan şöyle söylendi:

“Yelesiz aslan olmaz,
Ben şimdi ne yaparım.
Güzelliğim kalmadı,
Şimdi nasıl yaşarım? ”

Gençliğe, sağlığına;
Zenginliğe güvenme.
Her şeyim var diyerek,
Varlığınla övünme!

Bir gün belki hepsini,
Kaybeder üzülürsün.
Öyle ise ne diye;
Sevinir, övünürsün?