Ben diyen insanda tanıdım seni,
Yapışmışsın nefse bırakman teni,
Sensin diye diye şişirdin ben'i,
Püsküllü belasın insana kibir!
Nefsimi şişirip okşar durursun,
En zayıf yerimden beni vurursun,
İçi boş bir balon sade gurursun,
Hasret bırakırsın bir cana kibir!
Kana karışmış bir zehir gibisin,
Gururun benliğin tam da dibisin,
Saf gibi durursun fakat ibi’sin*,
Serum olup aktın tüm kana kibir!
Kurtulmak isterim düşmez yakamdan,
Dem vurur sürekli koltuk makamdan,
Atamadım sıkıntıyı kafamdan,
Ortak ediyorsun belana kibir!
Dertli tevazuyu sever her zaman,
Kibir hiç kimseye vermiyor aman,
Karışıyor artık sap ile saman,
Görünürsün baksam her yana kibir!
*ibi: Kurnaz, sinsi manasına gelmektedir.
Erdemli (29.02.2024 Perşembe)
Kayıt Tarihi : 11.3.2024 09:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kibiri kaleme almaya çalıştım.
Tebrikler Cafer bey kardeşim.
Gönlünüze ve kaleminize bir barekallah.
Hayırlı çalışmalar.
TÜM YORUMLAR (1)