Kibir Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

KİBİR
Kibir bir Kurt gibidir
Bitirir tüm güzellikleri
Çaresiz hastalıktır
Yok eder tüm iyilikleri

Ki bir olan Allah'tır
En büyüktür O
Böbürlenip yürüyenin
Hali kabirde zor

Bir damla sudan olan
Bir avuç topraktır insan
Ne demirden ne kayadan
Kibirdir insanda en zehirli yılan

Nefes alıp verince
Aciz olduğunu hatırlamaz
Bir nefese muhtaç olunca
Yaradandan ayrılmaz

Malı, mülkü kendinin zanneder
Toprak olunca anlar
Her türlü fırıldağı dener
Kibir insanı kahreder

Ey insan!
Sükût et, mağrur olma
Mütevazı olan, aciz olmaz
Kabirde böyle olan çiçek solmaz
Uzak durunca kibirden
Azap çanları çalmaz