Ki li zamanlar Şiiri - Gencay Coşkun

Yazamıyorum umut kırıklıklarımı
Sevda çekirdeğine sığdıramadıklarımı
Tokat gibi çarpıyor
Çaresizliğin haykırışları
Damdan düşer gibi
Düşerken göklere
Geride teninim parçaları kalıyordu
Ellerinde yırtılmışlığın kanlı izleri
Duvarlar korkar oluyordu yumruklardan
Hissedilen her şeyi yazmak mümkün değildi ki
(cümlede adı geçen “ki” ayrı yazılmalıydı ki kural yerini olsun.
“ki” nin ardışık aşkları ne olacaktı. Sonuç belli hep ayrılık olacaktı.)

Yazılası zamanlar çoksa gönüllerde
Eksilenlerde o kadar artıyordu gölgelerde
Dereceleri patlatan bir ısı vardı
Kıpkırmızı yanaklarda
Solukların kesildiği
Damarlarında çatladığı anlarda
Öfkeyle kalkan trenlerin
Kalkış saatleri doluyordu
İnecekler şimdiden
Yenik sayılıyordu
Ve ben hep yenik inenlerden oluyordum
Gökyüzüm grilikler içinde
Beyaz bir buluta hasret bekliyordu
Leyleklerin tekrar geleceği mevsimleri
Yada sırıl sıklam eden nisan yağmurlarını özlüyordu
Sonu hep toprak kokan
Hüzün kokuyordu
Sulanmamış kuruyan sevdalar
Düşünce kurdu sarmıştı mahsulleri
Kemire kemire damarları kalırdı ki
“ki” ler nedense hep ayrı yazılırdı
Bitkisel beklentilerim olurdu
Köklerim hep harap olurdu ki
Bu “ki” li gelmiş geçmiş gelecek zamanlar
Ömrümden hiç silinmezdi ki
Hayatımın çentiklerine son verebileyim