Ki ben şairim ağlayamam

ve şimdi
yine biraz yalınç uzamlardayım
yine yazmak arası yazılmak sana
ki kelimeler
kendilerini
hep yaşam sanmışlar
Ki ben şairim ağlayamam
Ki gözyaşlarım şiirimdir
ruhun caddeyle buluştuğu uçta, hislerin sisleri bulur beni
rüyada izlenen bir kadın gibi uzanmış heveslerim

ne çok da şey kazanmış gibi uyanıyorlar sabahsızlığa
ki sen orda ben buradayken neyin anlamı ney çalsın hasrete
ve gözlerimdeki ışışta şeklin pür cemal olur
bir elim hep cebimde unutma bunu
dünyaya sığmıyorum da ondan biraz
aman yarabbi neredeyse beni tanımayacak
Kumru sesinsen gitmenin hevesinden başım önümde bu ara
dayanamam ki böle üryan halde umursamazlığına
kanatlarına bu sokak ne kadar da dar ve sesleri
sevda sevda yanmışlar…
ben yanmışım anam …
anam ağlıyor
ki anam ağlamışsa bu aşkta
bu aşk bitmiştir ben gideyim gayrı
Ki ben şairim ağlayamam
Ki gözyaşlarım şiirimdir