Ki Şiiri - Binnur Doğan 2

Kİ!

Gecenin alnından öpüyordu şafak, sabaha gebeyken vakit...
Ağır aksak gidiyor yaşam, hayatın kolunda
Bacağı topal tahammülün, her an hazır tökezlemeye...

Koptu kopacak kıyamet.
Toprak açmış bağrını, emzikli anne misali...
İlk önce şiirler susacak,
Sonra kalem küsecek,
İki damla yaş gözler de
Boğaz da düğümlü sözcükler,
Kefensiz bütün imgeler,
Kinayeli bir hal almış; salınan ifrit,

Uzanır bir masum teneşire,
Kalemi kırılmış, salası okunmuş,
Afakta umut halan yok,
Dün utangaç,
Yarın ürkek,
Bu günün feri sönmüş hiçlikten
Yaşam devam ediyor umutsuzca, hayat bildiğini okurken

Son ne zaman gelir?
Son ne zaman bizi bulur?
Gün doğmayı ne zaman unutur?
İşte; o zaman gün bayram olur, yere batası insanlıktan yorulanlara

Hazan hüzünle sevişir de sevişir
Durmaz bir türlü hayasız Dünya
Vakit gitmek vakti oysa ki
Ki çoktan aştı haddini ömür.
Umurunda mı ki umursuzların?
Umurunda mı ki kar, boran, batmış dünya, ölmüş masimuyetlik
Umurunda mı ki derdi kendi olanın, umudunu kaybetmiş olan

Binnur Doğan
25.06.2024
14.40