Kezban Şiiri - Ufuk Nazım

Susmuş gece,
Karanlık donmuş.
Çığlıklarla dolu orman,
Fısıltılarla konuşuyor ağaçlar.
Ve zaman boğulmuş
Gözlerin de,
Anlamsız bir ışık,
Ve sorular.
Ölüm oturmuş sazını çalar.
Neye yarar sorular,
Çığlıklar,
Savcılar yada doktorlar.
Kanlı upuzun yatıyor Kezban;
Gözlerin de hala umut.
Ve ellerin de direncin izleri.
Saçlarındaki örükleriyle bağlanmışken,
Canım hayata.
Göçüyor Kezban usulca.
Celladın izlerini sürüyor,
Acemi bir doktor.
Kezban üşüdükçe üşüyor.
Avuçların da celladın saçları,
Ve o amansız bıçağın yarası.
Kezbanın beynin de arıyorlar,
Celladı yok.
Göğsünde arıyorlar celladı,
Gene yok.
Namusuna bakıyorlar,
Kezban namuslu.
Peki nerede namussuz,
Nere de?
Aşkının celladı.