Bin dokuz yüz seksen altı yılında,
Basit bir memurdum, kendi halinde.
Mahalle Mevlana, Osmanlı A’da,
Kendine yontuyor o malum keser:
Ayşe bekliyordu bacı desteği,
Hasan’da meşhurdu erkek isteği.
Zaten Kaman’dayken, çaktı kösteği:
“Kardeş doğur, yoksa alır polisler.”
On Kasım günüydü, gece üç buçuk,
Uyandırdı hanım, rengi pek uçuk.
Sancılar içinde, inledi: “Çocuk
Geliyor”. Uykudan kalmadı eser.
“Bir terslik olmasın, kaldır milleti.”
O anda bunalttı yokluk illeti.
Utandım, çözüp, çektim bisikleti.
O soğuk gecede beni bastı ter.
Yollar buz, cam gibi, korkarak sürdüm,
Şükür ki, kazasız, doktora vardım.
Merakla, uykusuz, sabaha erdim,
Altıda, müjdeyi verdi ebeler.
Böylece son buldu kaygularımız,
Yeni şekil aldı duygularımız.
Birkaç ay delinir uykularımız,
Olsun, doğmuştu ya sevgili Kevser!
(Kayseri,24.07.2000)
Kayıt Tarihi : 20.3.2003 23:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)