Ketum Sürgünler Şiiri - Mustafa Akif Ekşi

Ketum sürgünler! ! ! ! ! !

herkes kendi kaderini yaşar! ! ! !
kimi gecenin içinden geçmeye çalışırken kimi boş bir kaldırım seçip yalnızlığa koşar! ! !
en büyük sevgiliye sarılırken kimi,
kimi ebedi izdivacının kahramanını
bir dar ağacının gölgesinde boşar
İnsanlar vardır insanlığa düşman
Ve insanlar vardır insanlığından düşman
yükseldimi fecri kökünden deviren ses
Kımıldanır ölümle esen nefes
Yokluğu tasavvur ederken suskunluğum
Kıyameti kıymetli kılan kusursuzluğum
Her sözden geri dönen kimliği ile şuursuzluğum
Nerden nereye geldi hayat
Tohumduk yağmuru beklerdik
Yağmurlar geldi geçti
Biz beklemeye devam ettik

Bir yiğidin kül rengi duvarlara figanıyla başladı herşey
Yeşil yaprakları düşürdü dallarından
Toprakla raks etti bir müddet
Kımıldarken ölüler mezarından
Korktu çekildi güneş
Yere kapaklandı dağlar
Ve ay yüzünü örttü
Edebinden
Korktu katilleri şehirlerin o asil nazarından

Sosyal paydaşlar
Neyi paylaştınız
Kurtlar sofrasının kan kokan atıklarından başka
Tükürüklerimizin boğazımızı düğümlediği
Gözyaşlarımızın
tenimizi yaka yaka
vücudumuzdan süzüldüğü bir zamanda
Hangi portre bir diğerinden daha anlamlı mesaj verdi
yürekli birlik çağrımıza…

kızarak geçtik ara sokaklarından
gök yüzünü bir tuş uzaklığına taşıyan
soğuk duvarlarından kibir akan
binaları ile asra meydan okuyan şehirlerin

küskünlüğümüzü anlamadan
yürüdük bir süre
aklımızı iterek yolladık
ketum sürgünlere