Kestik Şiiri - Nuray Üstündağ

Herkesin hayatı film gibidir
Romanlar yazılır sorsan her birine
Ne acılar çekilmiştir
Ne yangınlar ne afetler görmüştür yüreği
Ne çok sızlamıştır içindeki benliği
Yaralar derindir, düştükleri uçurum çok yüksek
Her birinin derdi kendi dünyasını yıkmıştır
Her insanın bir yokluğu vardır çünkü
Kiminin bir tas çorbası
Kiminin yeni bir arabası yoktur
Herkes haklıdır aslında
Yokluğun bir ölçü birimi yoktur
Ve her yangın
Kendi yangınıdır insanın
Bir kendi yanar kendi alevinde
Anlatırken dumanlar çıkıyordur gözlerinden
Bir avuç küle dönmüştür tüm umutları
Kimse görmez, kimse duymaz
Sessiz bir rüzgarı bekler durur külleri
Elbette,
Her acının bir eşiği,
Her göz yaşının bir bedeli olmalı hayatta
Ama bazen matematiğinde yetişemediği
Otobüsler vardır hayatta
Kaçırdığı seferler ya da iptal edilenler
Yani her acıya bilinmeyenli denklemler kurulamaz
Bazen x’ de depresyona girebilir tabi ki
Y’nin kırgınlıklarıysa hiç çözülmedi
Belki de insan ağlayarak eşitlemeli kendini
Her damla söküp atmalı biraz benliğini
Ve unutmalı insan
Ölürüm de unutmam dediğini
Oysa gariptir hayat
Sevdiği için binlerce kez ölüp dirilir de insan
Kendi için yalnızca bir defa ölür
Ve kim bilebilir bir ses duyuluyordur derinlerden
Kestik…