Kestane Şiiri - Necmettin Özgürsoy

Baba tırmanır ağaca, kenar uçurum.
Kestaneler ağzın açmış, hepsi bitirim.
Düşünmüş ki, bu ağaca kimse değmemiş,
Hepsini toplarsam, dünyaya yeterim…

Ağaç üstünde adam, altta çocuklar,
Kestanenin güzelliği içi gıcıklar.
Alt dalları topladı, kaldı saçaklar.
Bakın ne güzel çıktım, alkış çocuklar…

Çocuklarda bir sevinç, hepsi pür neşe,
İçlerinden bir kaçı şaşırdı işe,
Baba dediler, sepeti indirsen bari,
Ya uçurumdaki dallar kırılır ise!

Dedi ki baba;
Kestane toplamak için, yola koyulmadık mı?
Herkesin kaçtığı ağaca, biz çıkamadık mı?
Benim kudretimden sual olur mu?
Sen ki benim evladım, nasıl çocuksun?

Babam, babam dedi çocuk;
Bilirsin ki, seni çokça sever, sayarım.
Sen hep dik durasın diye, sırtım dayarım.
Gücünden sual etmem, daldan korkarım.
Kestane her yerde var, sana yanarım.

Sözleri hengâmede kaybolup gitti…
Öbür çocukların nümayişi göğü inletti.
Ya Allah, Bismillah, sepet kolunda,
Babanın dallara basması yetti…

Bir çatırtı bir vaveyla koptu gidiyor,
Sepet bir tarafa, baba düştü, düşüyor!
Nümayişi yapanlar bir anda sus pus.
Hepsi bir anda, kestaneler diye figan ediyor…

Kimisi kızgınlıkla dönerken eve,
O bir kaçı, babam diye feryat ediyor.
Biri altına yatıyor, tutayım diye,
Biri ağaca çıkıyor, çekeyim diye…

Neyse ki ağaç gevrek, kırılıp düşmez baba,
Düşen bir sepetle, kestanelere içi yansa da,
Uçurumun kenarından dönmek de güzel,
İnsanlar hatalarından bir ders çıkarsa…