Kestane Şekeri Şiiri - Tevfik Yaşar Tekeli

Sırf sen istedin diye yedim
Sırf sen seviyorsun diye,
O kadar kestane şekerini.

Ben ikisini de sevmem oysa;
Ne kestaneyi ne de şekeri.
Birincisinin yüzünden ölüyordum
Çocukken az daha.
O günden beri hep uzaktan uzağa
Sürdü aşkımız kestaneyle.
Hiç tensel temas yaşamadan.
Düzeyli bir beraberlikti bizimki;
Birbirimizi kırmadan, birbirimize dokunmadan...

Şekere gelince...
Adı güzel de nedense acı veriyor bünyeme,
Ele enerji veren o güzel
Beni elden ayaktan düşürüyor,
Perde çekiyor gözlerime.
Yavan bir tat katıyor sözlerime.
Geçinemiyoruz bir türlü
Onunla pek az görüşmeye karar vermiştik
Üzmemek için birbirimizi…
Ta ki üç gün öncesine kadar.
Sen çıkageldin, elinde bir kutu
Kestane şekeri!

Hem kestane hem şeker
İkisi de benim için ölümden beter.
Ama sen vardın karşımda,
Ve senin gökyüzü gibi sonsuz,
Okyanus gibi derin gözlerin vardı!
Ben baktım sadece,
Kaybolmak istedim o güzellikte;
Ve kaybettim kendimi...

Sonrası buradayım işte,
Her taraf huzurlu bir beyazlık,
Sağım solum beyaz...
İlaç, iğne falan filan...
Yine de güzeldi gülüm: İNAN!

Senin canın sağ olsun.