Kestane Gözlüm Şiiri - Safet Kuramaz

Kara toprak saklamış yemyeşil ormanlarda
Özlemle yürüyorum, yalnızım, gözüm yaşlı
Arıyorum yar, gece gündüz seni, her anda
Neredesin bir tanem, kar tanem, ceylan kaşlı?

Akar ırmaklar sensiz, dinlerim gümbür gümbür
Karşıdan karşıya yar geçmeye mecalim yok
Ne elimde ağacı biçecek keskin bıçak
Ne de konuşsam beni dinleyen tek bir kul yok
Belki karşı koydasın tek başına, kim bilir…

Vahşi hayvanlar atar fink sağımda, solumda
Yemeye hazır bekler yaktığım ateş olmasa
Sevgin kalbimde şahit o da hiç bulunmasa
Benzeseydi halim yar, ölmüş kuru oduna
Teslim ederdim canı düşünmeden onlara…

Aradığım ne rüya ne ten parçası değil
Yaşattığım hayalin belki, başkası değil
Dokunmaya hasretim özledim sıcaklığın
Seviyorum diyorken masum dudaklarımda
Yaşattığım…

Dökülüyor ağaçtan sevdiğin kestaneler
Seyrederim iştahla yedikçe sincapları
Telaşla ellerime aldım yar, bir kaç tane
Onu da kaybedersem telaşı, azapları
Yalnızlık çeker halim seyrederim biçare…
Gözüne ne kadar çok benzer o kestaneler
Yeme diyorum ama anlamazlar beni yar…

Ben sana yok, gelemem sana da gel diyemem!
Neden seni seçtim yar, geçmişimi silemem
Özlemin kalır miras seninle dolu ezel…
Ormanda solmaz yeşil, karanlığa gizlenmiş
Ne yapsam senden başka göremiyorum güzel
Kestane gözlüm…