Kestane Şiiri - Gökhan Gürsu

Kestane

Kestane ağaçlarının altında bekledim seni
Aylardan eylül
Doğa yorulmuş,kestaneler ümitsiz
Heryere düşen kestanede
Ayak seslerini duymayı bekleyen biçareyim

Gitmekmi lazımdır? bilmemki leyleklerin peşinden
Yoksa kabullenmelimi kestanenin kaderini
Belki bir ihtimal toprağa düşüpte yeniden ağaç olmak
Belkide çözüm caddeye düşüp ezilmek ebediyen silinmek hayattan

Sımsıkı dalına tutunan kestaneler
Kenetlenen sevgili elleri gibi
Bitmez sanırdık sevdamız,ayrılık vaktine kadar
Zalim poyrazlar kestaneleri kopardı,kader bizi
Ağaç yapayalnız kestanesiz
Ben kestane yerde sensiz