Keşmekeş ve Kargaşa Şiiri - Düşet Utkun

Kaburgalarının içine mi hapsolmuş herkes
Yoksa büsbütün hepsi mi içine doğar?
Kafamı tutan bu tas da ben miyim? Ya bu ses?
Boşlukta uzar durur bu onulmaz keşmekeş.

Nereye gidiyor onca aldığım tonla nefes
Bir adedin iadesi bile asla mümkün olmuyor
Uğraşsam da durdurmaya Satırlarca dolup taşıyor
cümleler
İçlerinde kendimi anlatmaktan başka bir şey olmuyor

Kaburgalarına sığmaz bazı insan ondan taşar
Bu nedendir oluşturan kargaşa
Hem içimizde hem dışımızda
Sızlanışımız da yakarışımız da
Hep bu nedendendir
Hayatın kendisidir hakiki karmaşa

Neden çaresiz ve gölgesiz bir hiçin ucunda
Bunca beden hakikaten gösterişsiz
Kimi gölgesine küskün ve hayli ümitsiz
Belki de tutan onlardır bizi ümidin ucunda

Ve insan hep ümitlenendir
Bir gün hepimiz her birimiz
Kaburgalarımızdan taşacağız
Ama o güne kadar
Kanıksayarak yaşayacağız