Keşmekeş Şiiri - Mustafa Selçuk Keskin

Yağmurun yağdığı her kuraklıkta;
Damlalar sırtını bana dönüyor.
Aşkımın uğradığı hemen her durakta;
Ömrümün hiddetle gözü dönüyor.

Delirmek istediğim her zamanda,
İntihar süsü verilmiş kırmızı kanda,
Çöllere kar yağdıran boz boranda,
Sevgimin, sevdiğim yüzü sönüyor.

Tatlı tatlı uyurken esrarlı gece;
Çözümlenemez bir hal aldı bilmece.
Derdimi anlatmak için ararken hece,
Dilimde susların sözü dönüyor.

Mevsimler inatla hırsla yarışırken,
Ruhumda yaşlılığın yüzü kırışırken,
Yüreğim hiç durmadan konuşurken,
Dudaklarımın soylu özü sönüyor.

Ezan vakitlerinde ağlaşırken kuşlar,
Gözlerimden hafif hafif irin damlar.
Derdimi sana yazmak isterdim hazar
Sarhoş kalemin ucunda yazı dönüyor.

Bir umut beklerim gelirsin diye.
Aşkla ölüm hiç anlaşamaz niye?
Her zaman gözlerin ışıldasın diye
Ömrümün alevinin közü sönüyor...

13-04-2001/Konya