Keşmekeş Şiiri - Yaşar Aşıkoğlu

Yiyip bitiriyorsunuz beni ben bende değilken
Beynimin içinde bir akrep gibi dolaşan kötü silsileler

Karanlıklar içinde kaybolmuş bütün hayatım
Elbet benimde bitecek kimseye hükümsüz saltanatım

Kararsızlık ve hüsranla yaşanan bir ömür
Kalbim belli ki gökyüzünde rahat ve hür

Topraktan gelmişiz haktır başım gözüm üstüne
Ama gerek miydi ki bilmiyorum burada acı acı üstüne

İnanıyorum bitecek bir gün bu boş tantana
İşte o an da çıkacak karanlıklar aydınlığa

Erişmek için hedefe yürüyoruz adım adım
İlerleyeceğim versemde damarlarındaki son kanım

Ama takâtim mecalim kalmadı artık yaşamaya
Vakti gelince benim için de söndürecek tüm ışıklarını doğa

İnsanlar içinde ben kocaman bir yalnızım
Geçmiyor kimseye artık nazım ve niyazım

Arada sırdaş olur bana bazen boyalı duvarlar
İçimdeki öfke çığlıklarını bir bir sustururular

Zaman bu göz açıp kapayıncaya kadar geçiyor
Haydi kaldır kafanı da bak kim kime mezar eşiyor

Yok çıkış kör kuyulardan aşık garip yolcuya
Kolay değil herkes dayanamaz hoyrat sancıya