Keşmekeş Şiiri - Özdemir Aydın 2

Mihrabına kurban olduğum kıblegah,
Kirpiklerimi süsleyen nihal,
Gözyaşın yüreğimi burkar.
Mahinur,
Miski amber,
Lebiderya,
Hangi denizin hüznünden havalandı bulutun,
Yağmurun bendimi vurdu.
Gözyaşların gayrı meşru,
sevdan gibi.
Senelerden sürgün,
Ülkesi isyan ateşiyle yanan,
Zamandan ağlak,
İdamın eşiğinde.
Kucaklaşır kristal damlalarda hezeyan,
Nidalarım çarpar göğe,
Yapışıp kalır,
güneşim şafaklara.
Rengarenk silüetler toplarım avuçlarımda,
Günahkari olurken,
Nefsim zül olur ayaklarım altında,
Sevdanın hürmetine.
Seni sil baştan yazarken,
Dudaklarımdan acın henüz gitmemişken.
İklimine iltica ettiğim hıdırellez,
Ela gözlerimin menevşesinde filizlenen aşk,
yeşerir hare hare,
yanaklarımdan başak verir.
Keşmekeş ayrılıklar,
hayali yaşanmışlıklar,
her gece sarhoşunum,
mübtelası olduğum şarap.