Keşmekeş Şiiri - Bekir Dalkıç

Yokluğum çok büyük çok.
Odam loş.
İçimde koskoca bir boşluk.
Açıkçası hayatım bombok.
Bay bay diyor gidenler.
Bir sigara daha yaktım bitmeden,
Lütfen bir kadeh daha koy.
Çok verdim çok, aldığım bir gram yok.
Izdırabım costukça çoştu.
Aslında hiç içmemiştim, sadece içmiş gibi yaptım,
iyi de neden sarhoşum ben.
Yapabildiğim alabildiğine isyan,
ah vah goygoy da goygoy!
Cehennem neresidir dersen, işte tam da burası.

Sadece depresyona girebildim gidince.
Üç kilo da yatıştırıcı aldım geçerken.
Her gün arpa, saman, damar, ot.
Kafam keş, geceler keşmekeş.
Düşüncem mütemadiyen mort.
Yokuş yukarı koş babam koş.
Tesellim hep aynı; sırtımı sıvazlayıp, "Aslanım koç."
Sonunda yine duvara tosladım.
Yorgunum, yıldım.
Yargınım ağrıyor kalbimi taşımaktan.
Gideyim derdim dışarısı soğuk.
Kalayım dersem içerde yoğum.
Yoğurdum durdum beynimi kederle.
Doğurup durdum her gece sabahı, hep aynısının ikizini.
Soğurup dururum dumanını yangının.
Boğulsamda kendi kuyumun dehlizlerinde boğulurum derdim sadece.
Durduramam kendimi koşarken, doğuştan kopuk kopuğum,
Savurdum dört bir yana kolumu bacağımı.
Sorsan nerelere düşürdüm parçalarını şu gövdemin.
Arasam da bulamam artık.

Zaten yorgunum.