Keşmekeş Şiiri - Nuray Küsem Gültekin

İçimde mahşeri kalabalıkların esiriydim yüreğimin dar geçitlerinde.
İzbeydi yalnızlığım,
Anlatamamanın ağlamalarında
yoruldum.
Yoruldukça düşlerime asıldım,
Kapattım kapılarımı kumdan kalelerle
Devrildim,
Devrildikçe dört duvarın bağrında buldum kendimi.
Çekildim
İçimin odacıklarına.
Daldım yeniden düşlere
Bir gözüm maviye asıldı,
Diğer gözüm yeşile tutundu.
Yapıştım
Düğmesi kopuk çocukluğumun yakasına.
Hesap sordum;
lâkin vadesi dolmuştu çocukluğumun.
Sonra rüzgarlarla yarışa başladım.
Zemheri'de üryandı yalnızlığım.
Zor bir soruydum kendime.
Çekiştirdim sabrın eteklerinden
İlerledim adım adım,
Yüreğimin sürüklediği yerlere.
Çok kere incindim, kırıldım düşlerime sarıldım.
Baktım yine dört duvarın bağrındayım.
Geceyi keşfe daldım
Astım umutlarımı ayın sarkacına
Takıldı gözlerim ayaklarımın altına.
Zelzelelerle tutuşan hayatım kayıyordu usul usul
Bir gözüm maviye asıldı,
Diğer gözüm yeşile tutundu.
Çırpındım
Günyüzü görmemiş hayallerimle
Her defasında el bebek gül bebek çocukluğuma kaydım.
Mavi badanalı odamızın,
Sağır duvarlarında saklıydı gizlerim.
Alfabeye tutundum,
Beli kırık harflerden şiirler umdum.
Üşüdü şiirlerim,
Isıtmak için güneşin göğsüne yasladım
Küller arasında güller aradım.
Buldum
Kendi yaralarımı saracak merhemi
Sabır ve Sükût
Artık korkmuyordum...!