Keşkül Şiiri - Canan Özanaç

Ne günlerdi diye iç çekesim geldi,
Ahh ne günler!
Bir bir düştü hatırıma, tam da gecenin koynunda.
Küçüktük; pervaneydik anamızın eteklerinde,
Büyüdük; her birimiz başka pervanelere mum olduk.

Ahh işte ne günlerdi,
İki böcek, bir çiçek..
Sorarlardı babama, kaç çocuğun var?
Üç demezdi hiç, iki böcek bir çiçek..
Nasılda keyiflenirdim;
Ben babamın çiçeğiydim...
Bal böceği kardeşlerim sizi çok özledim...
Kardeş işte, karındaş..

Ahh işte ne günlerdi,
Ne günler...

Ahh o yazdığım ödevler,
Nasılda tavlardı beni,
Bizim muzır böcekler..
Ver gazı abim ver,
Her seferinde kanardım aynı yalana,
''Senin yazın daha güzel''
''Sen yazmazsan sınıfta kalacağım ama''
Aldık ya gazı, geri çekilir mi?
Ha bir de bitmek bilmez borç verseneler,
Çapkındı ya hergele...!

Ahh işte ne günlerdi, ne günler..

Hiç bitmezdi gizli gizli eve gelen sokak köpekleri,
Çatılarda güvercin peşinde
Az mı kırıldı komşuların pencereleri..
Mahallenin yaramaz veledi..
Çocuktuk, çoktuk...

Bir tabak keşkül görünce,
Ağlar mı hiç insan?
Çocukluğumun en güzel tatlısı,
Aslında tadı felan değil hatırımda kalan,
Abimle gittiğim ''beyazıt pastacısı''
Zırıl zırıl bir küçük kız çocuğu;
Keşkül, en fıstıklısından! ..
Ahh işte dedim ya, ne günlerdi..
Bir tabak keşkül,
En çok da hatırımda kalan..