Keskin Sızı Şiiri - Zeynep Ergün

Kan kırmızı gülüşün damlıyor dudak ucundan
Kaleme mürekkep..
İntihara zehir..
Gözlerinde gördüğüm karanlığın;
Öyle uçsuz
öyle bucaksız ..
tek nefeste çekince lanetin,
ödü patlar cesaretin..

Ne zaman sancı verse keskin sızısı,
Zincir koparır benim zavallı nefsim
Yoldan çıkarır masumiyetimi..
Tanımaz yüzümü..

Dikiş tutmayan yaralar açar karanlığın..
Koparırsın yırtarcasına..
Ne tütüne,
Ne tuza dayanır taze yara..

Damağımda acımsı bir tat bırakır
Bilmem kaç promil hüzün almışım da
el koymuşlar hayaline..
kalıcı süre..

Sen bilmezsin kadın!
peydahlanmış gecelerin alnımdaki yazgısını
kan kırmızı mürekkebine bulanınca keskin sızı,
korkar ölüm..
ürkütür acıyı..

Geldiğim cehenneme geri yolla şimdi beni
En dibine at karanlık gözlerinin
Yaksın, bulaşan lanetin
Ah dersem namerdim..