Keskin Bir Gülüş Şiiri - Nilüfer Albayrak

Keskin bir gülüş,
Keskin sirkeye bile bedel değil.
İçinde, benden kalan küçük ama
Koskoca hatırların bir nevi tozu.

Sanki insanlar karmaşık,
Ve ben bu karmaşıklığı çözen bir hekim…
Sanki gökyüzü yok,
Ve gökyüzünü arayan bir deli…
Ya da bir veli…

Sallanıyor duygularım,
Yorgun kalmış bütün uzuvlarım.

Küskünlük çok ağır üstadım!
Ne yüzümde bir çiçek baharı,
Ne de yürüdüğüm yollarda kaldırımlar var.
Saklanıyorum bazen hiç olmayan kimseden… Kimselerden.

Var olmayan benliğimden,
Ah şu bir de uyku tutmayan yanlarım ve
O yanlarıma eşlik eden sessiz melodilerim.
Ve her seferinde
Güçlüsün diyenlere karşı
Gösteremediğim güçsüz…
Zayıf…
Yoksul kalbimin isyanı…
Ah o isyanı nasıl anlatsam…
Ah nasıl kavuşsam…
Ah nasıl gidebilsem…
Ah nasıl da mezarlara kapansam…
Nasıl da ağlasam…
İçimde ki ceset dolu insanlara,
Ya da insancıklara,
O kocaman biriktirdiğim güven
Ve güvenin beş para etmeyen yanlarına,
Ve o güvenin beş para etmeyen yanlarına…
Nasıl, nasıl, nasıl yansam...