Keskin Şiiri - İrem Turan

Nerden başlasam yetemeyeceğim bir yerdeyim artık
Hiçbir mana sel gibi akıp giden çaresiz, sessiz çığlıklarıma anlam veremez
Öyle bir yerdeyim ki sonu yok gibi
Bitmiş değil de tüketilmiş gibi
Çırpındığım her duygumdan...
Anlatamaz mı yoksa anlayamaz mı
Anlaşılamaz mı anlaşılamayan mı
Kim bilir hangi intiharın eşiğindeyim kilometrelerce uzaklıklardan
Bilemedim bir türlü neredeyim
Bu feryat bu figan
Yüreğimi bir kurt gibi içten içe kemiren o tarifsiz mekanlar, anlar
Şimdi ben bağırsam buradan
Şimdi ben bir isyan olsam
Olsam da duysan
Duyar mısın ?
Ellerim bir boşlukta asılı çok zamandır
Kendimden kaç yıl kaçmışım
Ben ağır mıyım bu dünyaya
Fazla mı anlam yüklü
Fazla mı
Fazla
Neyim ben
Kendime sorduğum karmaşıklığım mıyım
Kendimle savaştığım her barış ben miyim
Boşuna mı
Bunca acı, bunca dert, kahır
Yokluk mu
Yokluğun mu
Asılı kaldığım boşluklardan ve batan, parçalayan o çivilerden
Neresindeyim hayatımın
Bir anlamı yok gibi
Ve sonsuz defa anlamlı sanki
Burdan yürüsem ben
Ne kadar sürer kendime yolculuğum
Varır mıyım mesela olduğun yere
Olduğum yerdeyken hemde
Sendeyim, biliyorum fakat yok gibiyim
Kendimi sende mi unuttum
Nereden nereye savruldum
Bu hoyrat sevdanın kahrından ne kadar kaçabilirim
Manasını aramaktan vazgeçmeliyim
Sevda manayla ulaşılacak yol değil midir
Bir anlamı olmamalı mıdır
Uğruna savaş verecek
Ve her seferinde yalınayak koşulacak dikenli yollar değil midir
Sonrasına bırakılmamalıdır sevda
Ertelenmemelidir
Çünkü her erteleyiş sona bir adım yaklaşmaktır
Değil midir
Bilmiyorum...