Keşkenin İlk Gecesi Şiiri - Faruk Doğan 2

O gece…
Zamanın bile yürümeye cesaret edemediği bir andı.
Gözlerin gitmişti ama bakışların kalmıştı odamda,
Ve ben,
İlk defa “keşke” dedim
Dudaklarım değmedi söze,
Ama kalbim çatladı usulca.

Keşkenin ilk gecesiydi bu,
Ne ay vardı gökyüzünde,
Ne de yıldızlar göz kırpıyordu içime.
Sadece senin adını anımsatan
Boğuk bir rüzgâr dolanıyordu penceremde.
Sanki her şey,
Sana dair ne varsa geri alıyordu benden.

Bilmezsin…
İnsan birden eksilmez.
Söz eksilir önce, sonra bakış,
Sonra birlikte susulan şeyler unutur kendini.
Ve en son kalır “keşke”
Bir hançer gibi durur gecenin ortasında.

Ben seni o gece kaybetmedim aslında,
Ben seni,
Sonsuz ihtimallerin birinde bıraktım.
Bir tebessüm kadar yakındın belki,
Ama ben susmayı seçtim…
Ve işte o suskunluk büyüdü büyüdü
Bir keşke oldu.

Keşkenin ilk gecesi,
İçimde bin ömrün yasını tuttum.
Bir gülüşüne neler sığdırmıştım oysa,
Sen gittiğinde anladım;
Bazı gidişler sadece uzaklıktan ibaret değilmiş,
Bazen bir bakış da insanı terk edermiş.

Şimdi,
Ne sen varsın, ne de ben tamamım.
Ama o gece,
Hâlâ durur içimde.
Ve her gece,
Aynı sessizlikle yeniden başlar:

“Keşkenin ilk gecesi…