Keşkelerin Gülüşü Şiiri - Urungu Şad

“Uyumadım o gece, uyuyamadım değil, uyumadım. Çok zamandır değmemişti dudaklar yanaklarıma, yatağıma girmeden önce…
Bütün gece bunun keyfini sürdüm kendimce…
Yastık, ellerimin altında, başım ise ellerimin üzerinde; sol ayağım uzanmış kıpırdamadan duruyor, diğeri ise gözlerimi süzüyor bükük bir vaziyette…
Bilmediğim bir güç, gözlerimi yukarıya kilitledi, tavandaki motife…
Sekiz yarım dairenin bir halka şeklinde oluşturduğu desene…
“Acaba özel bir anlamı var mı? ” diye düşünmeye başladım ve yardım etsinler diye gözlerimi kapadım. Bu kısa gel git bittiğinde ve gözlerim az önceki gibi kilitlendiğinde, içimden geçenin doğru olduğunu anladım; Kalp, kalbe karşıydı…
Sekiz yarım dairenin yerinde kavak yelleri değil; dört tane, biri diğerinden küçük, diğeri öbüründen büyük olmayan dört tane kalp esiyordu. Ve bu kalplerin uç noktalarının birleşip biraz daha aşağıya inmesi ve benim ruhumu, odanın ise içerisini aydınlatması…
Güneş gibi…
O da dört parçadan oluşurmuş efsaneme göre:
İlkbahar, Yaz, Sonbahar ve Kış Güneşi…
Sevgi, Mutluluk, Huzur ve Umut…
Karanlık bir dünyada çiçekler açabilir mi gönlünce? Bir yudum aydınlık olmadan filizlenemezler bile…
Gece değil midir masallarda hüzne boğan ve gündüz değil midir sevgiyle dolduran?
Muhtaç olmayan sadece Yaradan, açamaz çiçekler o sevgi olmadan…
Onun büyüsüyle aydınlıklar doğar;
Sen, ona candan “Oğlum” dersin, ben ise İlkbahar…
Nedir bu insanın buselerini çoğaltan, ruhunu kaynatan, gözlerini alan; ama durmadan bakan?
Neşenin en nadidesi ondadır bence…
Hayat; bambaşka bir hâl olur; o, gece olup çekilince…
Mutluluğun anlamı kendisinde gizli…
Onun bir gülümsemesi yaşam için değerli…
Bir yığındır hayat onsuz, yani koca bir enkaz;
O yüzdendir ki; bir adı Mutluluk, bir adı Yaz…
Ağaçlar çıplak kalır, yapraklarını dökerler; kuşlar alırlar kendilerini buradan oraya göçerler…
Kimileri acırlar ağaçların hâline; ama bilmezler ki onlar, yaşanmamışlığı görünmemiş olan iki mevsimlik yorgunluklarını savururlar göklere ve yerlere…
O olmadan tabiat silkeleyemez benliğini, tutsak olur huzursuzluğa kurtaramaz kendini…
Sevgiyle kardeştir, hayata anlam katar;
Sen, ona “Kızım” diyerek sarılırsın, ben ise Sonbahar…
En soğuk ânda çıkar, köz olur yüreklere ve sonrada bürünür senin istediğine…
Bazen gözükmese de o hep vardır gökyüzü’nde; salar kar tanelerini huzurla, mutlulukla ve sevgiyle…
Hikayemin bu en güzel yanı, öldüğü zamanlarda canlandırır hayatı…
Tanrı’ya karşı tek haklı yakarış;
Bir adı Umut, diğer adı Kış…”
Ne güzelmiş bu rüyâmın söze dökülmüş hâli ve…
Ne güzelmiş bu yakada, ak denizden gelen o ılık rüzgarın fısıltısı…
Denizi göremiyorum; ama gökyüzü’ne yansımış gözlerimin parıltısı…

04.42
(7 Aralık’ta aklıma, 12 Aralık’ta sayfalara…)
Rüyâlar dolusu sevgim sizin olsun!

Bir kız ve de bir erkek çocuğu olan tüm annelere armağanım olsun.

Orçun~