Keşkelerim Şiiri - Dilek Fırat

KEŞKELERİM
Hasrete ağlamak istedim gözlerine bakıp,
Oysa yüreğim kelepçelerde.
Yordu beni hasretlerin elleri.
Hasretleri yürekten çekmeyi bilmişimde,
Hasretlere özlem gidermekten hep çekinmişim.
Öfkelerimin atını şahlandırıp,
Şu Sarıkamış dağlarına bir çıkabilsem
Ve alabildiğince haykırsam zamanları
Ve beni benden alan ukdelerimi…
Şafak misali düşsem gecelerin üstüne
Ve bahar üflesem, yaz üflesem,
Zamansız mevsimlere.
Bir de sabunlasam ellerimi,
Sensizliğin nemine
Ve üflesem ellerimin arasına
Bir balon köpüğünün içine alsam seni de.
Avuçlarımda üflediğim balonlarda,
Yok, olsak ikimizde, masmavi denizlerde.
Denizin dalga vurduğu kıyılarda,
Hep benim keşkelerim.
Bir parmağın mührüdür yüreğimde
Ve zamansız mevsimlerin asılsız tebessümü.
Savrulan yaprakların küskünüyüm, mevsimin keleşine.
Ilık bir rüzgârın dokunuşudur, iç çekişlerim.
Bir kaç oda var gizlediğim hapsim de,
Birkaç oda var.
Aaaah kara zindanlarda keşkelerim.
Aç görsünler adı gam gardiyan,
Gem vurduğum yüreğimi.
Nem almış, yosun tutmuş,
Işık görmez ukdelerim.
Yılan, akrep, ruhumla beslenmiş
Ve kanımla.
Bitkindir gözlerim, söylemez dillerim.
Lakin yüreğim sessiz haykırır,
bütün evrene.
Yaaa işte, en kötüsü de ellerim kelepçede,
Darağacında keşkelerim.
Ağlamak vardı, yürekten hasretlere
Ve hasrete çay yudumlamak.
Gözlerini silmek vardı,
Hasretleri ıslatmak mendillere.
Şafağın kırağında kurutmak mendilleri
Ve doyasıya haykırmak vardı dağlara.
Zemherinin altında koparmak değil,
Sevmek vardı kardelenleri.
Beyaz gelinliği giyen karlara sunmak vardı,
Kardelen kar çiçeklerini.
Temmuz’un akşamında sevmek vardı,
Dağların mor menekşelerini
Ve haykırmak vardı keşkelere.
Deli divane gibi çıkıp şu dağlara
“Nerdesin? ” demek vardı, bir sana,
Bir de gelmeyen keşke baharlarına.

2005 DİLEK EJDER

(Not: eski soyadı DİLEK FIRAT'TI)