Keşkelerim Şiiri - Yaman Karaca

Keşkelerim

Ah, benim keşkelerim…
Kendi başıma bilinçsizce bela ettiklerim…
Sorgulamadan yol verip geçtiklerim…
Ne kadar pişmanlığım var hayatımda, bir bilseniz!
Ne kadar keşke olmasaydı dediklerim var…
Dönüşü olmayan yollara çok girdim ben.
İnsan yaşamadıkça anlamazmış ya,
Ah, benim keşke yaşamasaydım dediklerim…
Keşke hiç tanımasaydım diye dövündüklerim…
Ah, benim uslanmaz yüreğim...

İnsan kendine ne yapabilir ki demeyin.
Ne geliyorsa başa, kendindendir cana.
Ah, benim hesapsız kitapsız cahilliklerim…
Yükünü bilmeden gönlüme yüklediklerim…
Göremediklerim, bilemediklerim…
Yalan dünyanın kirli yüzüne çok kandım ben.
Yalan değil, ciğersiz insanlara da inandım ben.
Ah, benim umutlarım, bel bağladıklarım…
Aradığımda hiçbir zaman bulamadıklarım…
Keşke inanmasaydım dediklerim…
Ah, benim bu keşkelerim ah!

Hiç akıllanır mı insan?
Bir gün düşerim diye tasalanır mı hiç?
Hiç yorulur mu kendine acı yaşatmaktan?
Vazgeçer mi boşuna yürüdüğü o yollardan?
Can çıkmayınca huy çıkmazmış derler ya,
Ah, benim bu kendimle savaşlarım…
Kalbime, aklıma bir türlü anlatamadıklarım…
Doğru bildiğim o yanlışlarım, yanılışlarım…
Gönlüme dinletemediğim yalvarışlarım…
Ah, benim keşkelerim ah!

Yaşadıklarından ders almasını bilir mi insan
Yanacağını bile bile yine de güvenir mi
Ah, benim içime gömdüklerim…
Bilip de kimselere söyleyemediklerim…
Gelir diye yollarını beklediklerim...
Aldandıkça da vazgeçtiklerim...
Yüreğimden, hayatımdan gözyaşlarımla,
Çaresizce uğurladıklarım, unuttuklarım…
Ah, benim yarım kalan hayallerim…
Bahtsız umutlarım…
Ah, benim keşkelerim…

Acıya alışır mı insan?
Hiç kendinden soğuyabilir mi?
Kendi canından geçebilir mi hiç?
Ah, benim zamansız sevmelerim…
Olmayacak dualarım, dilediklerim,
Canımdan çok sevdiklerim...
Değer verdiklerim…
Sonunu düşünemediklerim…
Sırtımda yaralarını taşıdıklarım…
Kendi mezarımı kazıyan ellerim…
Ah, benim çektiklerim…
Ah, benim keşke olmasaydı dediklerim…
Ah, benim keşkelerim ah!

Yaman Karaca