Keşkelerden Bir Dünya Kurdum İkimize

Keşkelerden bir dünya kurdum ikimize; belkilerden bir ev..

Islak saçlarımdan dökülen beyaz teller misali, yorgun kirpiklerimden süzülen damlaları inkar ediyorum.

Bu ben değilim, bu sen değilsin..

Verilen sözlerin tutulmayan yanlarına vurgunum ben! Tüm acım bundan..

Yitirdiğim saygıdan mı azalan güvenden mi bilinmez, durduk yere sorular üşüşüyor sevdamın tepesine..Cevabını verebilsem sorun değil lakin soruyu soranın cevap verdiği görülmüş şey değil..

Hep başkalarının acılarına ayrılıklarına dökerken gözyaşı, kimlik fotokopileri olmayan insanların girdabında diz çökmek zoruma gitmiyor değil..Şimdi nerdeler nasıllar bilmek dahi istemiyorum; hani silmek mümkün olsa, bir kalem de diyorum!

Şimdi değil, gün sayıyorum..Bir kaç zaman sonra yol ayrımında ben adını anıp iç çekeceğim yerde bir karar verip, kararın altına imza atacağım. Pişman olmak beri dursun, emeklerime yanarım! Diz çöküp yalvarmadıysam bunca zaman, son çare diye sakladığımdandır.Yerine kurulmuş cümlelerin can yakan sızısına isyan etme hakkını yıllar önce Emirgan’da bıraktın sen..

Ihlamurların çiçek açmadığı mevsimlerle geçiyor zaman, zamana ayak uydurmak nasıl bir şeydi hiç öğrenmedim demek..bu şehir ıstırap, bu şehir yalan, bu şehir lanet! Nesi var nesi yoksa alıp başını gitmeli insan, ki insan olduğunu hatırlasın yeniden..Ve yarım kalmalı her şiir, yarım kalmalı her yazı; yarım kalmalı..

& fersude &

22.29

Çamlıca

22.10.2009