Keşkeler... Şiiri - Muzaffer Karabulut

Bizi biribirimize yaklaştıran konuşmalarımızmı,
Konuşmasını bilmesek bile elle,gözle hitap edemezmiyiz duygularımızı.
Oysa asıl kullandığımız dil duygu dili olsa gerek
Keşkeler, yasaklar ve çekingenlikler olmasa;
İnsanlar birbirleri hakkında neler düşündüklerini rahatça söyleyebilseler
Peki birliktelikler sonrası ne oluyorda duygusal dil anlamsızlasmaya,
Duygular ifadesini kaybetmeye başlıyor.
Var oluş ve bütünsellik ;
İstediğini elde etmeler sonucumu kayboluyor.
Doyumsuzluğumuz sınırsız gibi geliyor,
İnsan hazzının zevkine erişinceye kadar Ne yazıkki esiri oluyor duygularının.
Peki insan daha sonra neden kaosun içinde bulur kendini.
Demekki sadece duygu dili yetmiyor bir arada yaşamaya.
Aslında birliktelik:
Aynı potada eriyebilmek gibi birşey.
Aynı hazzı paylaşabiliyorsan,
Duygu ve düşüncede paylaşımcıysan o an ruhta bütünlük sağlanıyor işte.
Önemli olan kültürel anlamda birliktelik.
Herşey iştah gibi gelip geçici,
Herseyin bir sınırı var,
Ömrü var.
Yaşadığımız sürece gem vurmamalıyız duygularımıza;
Çözünürlüğünü aramalıyız yaşamın.