Keşkeler Şiiri - Abdulsamet Su

Gençtim
Gökyüzüm mavi
Güneşim sarıydı
Beni hayata bağlayan
Umutlarım hayallerim vardı
Hevesti, özentiydi, aldanıştı

Bir hevesle başladım
Hayatımı kağıda sarıp içmeye
Hayat bulmak ümidiyle
Gel zaman git zaman
Erittim ömrümü duman duman
Kanınca bu zehre
Gün gün bağlandım
Gün gün uyuştum
Pişmanlıklarımı yendi hep yoksunluğum
Kurtulamadım.

Ah şu dumanla savaşım
Uyanamadığım kabusum
Gözlerimde yılların yorgunluğu
Eski halimi anmaktayım
Tütün gibi yanmaktayım

Sokak sokak gezerdim
Her sokak köşesinde güneşler batar
Bana da sarsanıza derdim,
Yüzüme bakmazdı kaldırımlar.
Bir dala tutunamaz,
Kendi halimden bezerdim.
Herkes kendi haline ağlar
Yürekler karalar bağlar
Ömrümü bu yolda tükettim.

Gülümsemekten korkardım,
Dişlerim...
Kaçardım aynalardan
Aynalar, duvarlar gelir üstüme üstüme.
Başımı duvarlara çarpardım,
Etrafımda dönerdi Maraş
Hep eksikti bir yanım,
Ne dostum kaldı ne de arkadaş.

Duman, alkol, esrar
Aynı şeytanın çocukları.
Çeldi aklımı doğru yoldan,
Bu yolun sonu mezar.

Şimdi;
Doldurdum pişmanlığımı bardağıma
Yudumladım bir bir ,
Anladım ki
İnsan dünyaya bir defa gelir
Kanımdaki düşmana karşı
Nasihatler boş çıktı işte
Yardımlar yetersiz.
Fayda etmez son pişmanlıklar
Bunu ancak ayıklar anlar.
Yorgunluktan aşamadığım tepeler
Evler, ağaçlar etrafımda döner
Ne gündüzüm belli, ne geceler
Dilimde hüzünlü heceler,
Canımı yakar hep keşkeler.
Keşkeler, keşkeler, keşkeler...