Keşke Hiç Uyanmasaydım. Şiiri - Özlem Saba

Bu sabah, onunla açtım gözlerimi.
Rüyamdaydı.
Gençti.
Hasta değildi.
Yine smokini vardı üzerinde.
Çok naifti.
Kurtuluş savaşından konuştuk.
Arkada bizi dinleyen çocuklara çay söyledi.
Simit yedik.
Sadece biraz unutkandı.
Samsundan çıkışını ben hatırlattım ona.
Doldu gözleri
Ellerinden yakaladım.
Öptüm.
Sevdim.
Kokladım.
Minnettardım.
Fotoğraf çekindik.
Hiç bir zaman basılmayacak fotoğraflar.
Ama hala düşümde.
Siz görmeseniz de, gözlerimin önünde hepsi.
Bu sabah, onunla müjdelendim.
Rüyamda, Atamlaydım.
İsmet de vardı.
Ah ne şanslıydım...

Keşke hiç uyanmasaydım...