Keşke Hiç Gitmeseydin Şiiri - Muharrem Abut

Keşke hiç gitmeseydin,
Hep bende kalsaydın.
Kokunu nefes nefes içime çekiyor olsaydım hâlâ.
Oysa gök kubbeyi üstüme devirip gittin.
Lakin hiçbir şey değişmedi sen gittin diye;
Ben hep aynı benim.
Tıpkı senle olduğum günlerdeki gibi;
Güneş giderken usul usul,
Dağların ardına,
Ve kızıl bir grup kuşatırken etrafı,
Hala seni düşünüyorum.
Bir yağmur başlıyor sonra,
Islanıyor, özlüyorum seni.
Yağan sen, ıslanan ben.
Ve kıvranıyorum sebepsiz gidişinle.

Sana saçından bir tel bırak demiştim;
Gidersen eğer,
Bırakmadın.
Geldiğin gibi git,
Kimseler görmemişti gelişini,
Giderken de görmesinler demiştim.
Gitmedin dediğim gibi.
Ve gördü herkesler benden gidişini.
Çünkü ben en çok küçük bir çocukken,
Uçurtmamın ipi koptuğunda ağlamıştım.
Bir de sen beni bırakıp gittiğinde.
O yüzdendir ki kurtlar, kuşlar duydu ve gördü.
Feryadımı, gözyaşlarımı,
Benden gidişini yani.

Keşke gitmeseydin.
Keşke seyretmeseydin tükenişimi.
Yeniden hayat verseydin.
Çatlayan gönül topraklarıma.
Eyy yar…
Dinle ve duy isterim beni bu an.
Denize düşen bir serçe misali,
Kısılmakta olan sesimin,
Son haykırışlarıdır bunlar.
Kanatlarım ıslanıyor.
Ve bir daha uçamayacağım.
Onun için diyorum;
Duy, dinle ve anla diye beni.
Yıkma; yıkılırsın!
Vurma; vurulursun!
Satma; satılırsın!
Dön gittiğin o yerlerden,
Etme bulma dünyasıdır bu dünya;
Bir gün sende ettiğinin karşılığını,
Yani sızıyı, acıyı,
Ve nar-ı cehennemi bulursun!