Keşke Hep Çocuk Kalsaydım

Bir kıvılcım oldun düştün gözlerime.
Gözlerimde hayat bulan sevgin,
Kalbimi esir almaya başlarken,
Nekadar da mutluydum.

Seninle yeniden öğreniyordum her kelimenin anlamını tek tek.
Sana dair kurduğum her cümlede bir umut, bir özlem vardı.
Seni özlemek yaşadığım hiçbir duyguya benzemiyor,
Hiçbir kavuşma seninle olanın yerini tutmuyordu.

Sana olan sevgimi, hasretimi bazen nefretimi,
Bazen de bağımlılık yapan bir madde edasında olan dudaklarını,
Anlatabilmem için,
Gözlerimin önünde duran her kalem, her kağıt yüzüme bakıyordu adeta.
Ama seninleyken seni yazamıyordum hiç bir sayfaya,
Seni kendime bile anlatamıyordum.

Çözemediğim bir denklemsin hayatımda.
Cevaplarından korktuğum sorularımın cevabı,
Göz yaşıyla biteceğini bile bile izlediğim bir filim,
Yada kendi yazdığım bu hayatımın senaryosunda,
Figuran olarak hayatıma giren,
Ama çok sevildiği için, benim filimimde,
Başrolümü çalıp, beni figuran yapan sensin...

Aşk kelimesinin anlamını üstünde taşıyan, bütün cümleleri kurdum sana.
Bazen kendimi unuttum,
Senin olmamı istediğin adamı oynadım.
Bazen de,
Senin için sadece gururumla değil,
Hayatımla bile oynadım...

Sen ise;
Herzaman ki gibi beni düşündüğün için, çıkıp gittin hayatımdan.
Benim mutlu olmam için,
Kalbimin sol yanını ellerinle hiç umursamadan parçalayıp, def olup gittin.

Ateşlerin ortasında,
Ahşap bir köprünün üzerindeyim.
Unut beni diyorsun,
Seni sevdiğimi unut, Sevişmelerimiz zaten yalan,
Unut beni söğlediğin bütün yalanlar gibi unut diyorsun.

Tamam,
Tamam ama,
''Unutacağım seni'' ile başlayan hiçbir cümlemin sonuna nokta koyamıyorum.
Hiçbir unutulan senin kadar acıtmadı,
Senin kadar süründürmedi ki beni.

Keşke, keşke hep çocuk kalsaydım.
Kalsaydım da sadece dizlerim ve ellerim kanasaydı.
Keşke bu kadar çok ağlamasaydım.