Keşke Hep Çocuk Kalsaydık

Keşke hep çocuk kalsaydık… İçimizde kırgınlıkların, hayal kırıklıklarının, yorgunlukların olmadığı o zamanlarda. En büyük derdimiz dizimizdeki yara, en büyük kaybımız elimizden düşen bir oyuncak olsaydı.

Keşke hep çocuk kalsaydık… İnsanların sözlerinin ardında başka niyetler aramadığımız, sevgilerin karşılık beklemeden verildiği, affetmenin bu kadar zor olmadığı o güzel günlerde yaşasaydık. O zaman dünya daha renkli, daha sıcak, daha gerçekti.

Büyüdükçe neyi kaybettik bilmiyorum. Ama sanki en masum hâlimizi geride bıraktık. Şimdi gülüşlerimizin ardında hüzünler, sessizliklerimizin içinde fırtınalar var. Eskiden koşarak gittiğimiz yollar, şimdi ayaklarımızı geri çekiyor.

Keşke hep çocuk kalsaydık… Kimseyi incitmeden, kimseye kırılmadan, içimizdeki saf sevgiyi koruyarak. Ama artık biliyorum, çocukluk geri gelmez. Ve biz ne kadar istesek de, o masumiyeti tam anlamıyla bulamayız.

Yine de içimizde bir yerlerde, o saf çocuk hâlimiz hâlâ yaşıyor. Bazen bir şarkıda, bazen bir kokuda, bazen de içimizi sıcacık yapan bir hatırada… Belki de kaybolmadık, sadece büyüdük. Ama keşke… Keşke hep çocuk kalsaydık.