Keşke gülmeyi öğrenseydim

Keşke gülmeyi öğrenseydim, dünya gülerdi
Ağlamayı öğrenince gülmeye yer mi kaldı
 
Ağlatabilmek için gözlerimi yaşartırdılar hep
Keşke yüzümü azcık güldürebilseydilerdi
 
Hazin yüreğime azar azar hüzün içirdiler
Keşke ferahımı yavaş yavaş artırabilseydiler
 
Gözlerim gülse de yüreğim yaş döker
Keşke gülmek nasıl olur öğretebilseydiler
 
Gökler ağlarken, topraklar gözyaşı döker
İyiler kaybedilince bunlara hep ağlarlar
 
Kendime ağlayayım mı, vah mı diyeyim
Keşke göklerin ağladıkları gibi ağlatabilseydiler
 
Hüsnü niyet olmadan kederi tatlandırdılar
Keşke toprak ağladığı gibi ağlatabilseydiler
 
Fesuphanallah içimi ifsât etmeye emel ettiler
Keşke Hamdullah telaffuzu dedirtebilseydiler   
 
 Şiir: İbrahim Hazini