Keşke Gitmeseydin... Şiiri - Feyza Yılmaz

Sensizlik zormuş anne,
Ne olursa olsun, bir ana yetiyormuş insana.

Niye gittin ki,bıraktın beni,
Yoksa akşamları sofrayı toplamadığım için mi kızdın bana?
Özür dilerim anne!
Sen gitmeden önce hayaller kurardım:
Okulumu bitirdiğimi düşünürdüm,
Rüyalarımda gelinliğimi görürdüm!
Sen gittin ama anne.
Şimdi hep seni düşünüyorum,uyuyamıyorum,
Perdeyi aralayıp gökyüzünü,yıldızları seyrediyorum.
Hiçbiri parlamıyor anne,ışıl ışıl değiller eskisi gibi…
Ama bir dalabilirsem uykuya,bir dalabilirsem,
Sabah uyandığımda gözümde iki damla gözyaşıyla çok mutlu oluyorum.
Çünkü düşlerimde ölüyorum anne!
Ölünce kavuşuyoruz biz,sen beni öpüyorsun,sarıyorsun kollarınla.
Bir de çok güzel kokuyorsun anne.
Buradakilerin hiçbiri seninki kadar güzel kokmuyor;
Kokuna hasretim,hasret kadım,anne!
Keşke gitmeseydin…
Mezuniyet törenime gelebilseydin,görebilseydin doktor olduğumu,
Göremedin anne!
Okul ikincisi olmuşum,bana ne!
Benim annem yok ki yanımda!
Keşke gitmeseydin…
Gitmeseydin de gelinliğimi titrek ellerinden giyseydim,
Duvağımı sen taksaydın…
Herkes tıpkı annen gibi olmuşsun,demişti,
Hani nerde,o çok benzediğim insan nerde?
Çok özlemiştim seni anne,bir gün,bir gün olsun gelemez miydin?
Keşke gitmeseydin…
Bir daha bir dediğini ikiletmezdim senin.
Hani küçükken ramazan bayramında elini öpmüştüm,
Sen de maaşında biriktirdiğin beş lirayı vermiştin,
Surat asmasaydım keşke sana on vermedin diye…

Annem,nerdesin annem!
Çocukken diktiğin kırmızı kabanıma sarılıp ağlamaktan bıktım artık!
Çok özledim seni,saçlarımı okşamanı,yüzünü,şefkatini…
Her şeyde çok kokunu özledim!
‘Anne’ demeyi özledim,
Seni özledim.
Annem!

Sen güldüğün zaman benim için gülerdin,
O gülümseyiş saplanırdı kalbime,mutluluğunu hissederdim!
Şimdiyse sırt çeviriyor herkes.
Keşke gitmeseydin,
Kalabalıkta yalnız kalmaktan bıktım!
Ama dayanacağım anne,senin için dayanacağım!
Biliyorum ki gözümdeki her damla senin kalbini hala üzüyor.
Üzülme anne,’sakın’!
Beni sen yetiştirdin bu hayat için,
Sevgini zırh yaptın bedenime.
O zırh beni koruyor,koruyacak anne…
Attığım her adımımda duaların saklı senin.
Üzülme sen!
Biliyorum bir gün boynuna sarılacağımı,
Beni bir gün yanına alacağını…
O zaman,o zaman öksüz demeyecekler bana,
Sadece berrak sulardaki hayalinle yetinmeyeceğim.
Dayanacağım,söz,sen gelene kadar dayanacağım!
Ama sana yalan söyleyemem,sensizliğine çok fazla bırakma beni!
Hiç unutmuyorum:
Bir arkadaşım yemek yapamadığım için,
‘Annen sana öğretmedi mi? ’ demişti,
Annem…
Öğretmedi işte,öğretemeden gitti!
Ama gelecek bir gün,mutlaka gelecek!
Geç kalma anne,daha fazla yalnız bırakma…
Al beni buralardan,
Kavuşalım artık, hasretim bitsin,göz yaşlarım dinsin.
Akan her damla zamanla daha yakıcı oluyor,
Canımı daha çok acıtıyor.
‘Annem’…
Kavuşalım artık…
Saçlarımı okşamanı,yüzünü,şefkatini…
Ama en çok,her şeyden çok,’sen’i özledim!
Seni çok özledim,
Çok özledim!
Anne…

(Bursa_2007)